nie/zwykłość

mam dziwny świat

w którym

się szukam

i 

odnajduję

obieram 

ziemniaki

potem

paznokcie

piłuję

maluję

na styl

francuski

i już

to brzmi

lepiej 

niż 

ziemniaczane

obierki

jakoś 

zmysłowo

może 

elegancko

wszystko

przecież

zaczyna

się

w głowie

w klasie

czytam

Andersena

i sama

się wzruszam

opowieścią

o Kaju

o Gerdzie

o  odłamkach

kruchych

szkieł

które

trzeba

wypłakać 

są chwile

które

zastygają
jak wosk
i

chcę
je

złapać 

za rękaw

zatrzymać 

pewnie

każda 

dziewczyna

chciałaby

być

Gerdą

ale 

nie 

jest

tak
często
jest
Kajem

myślę wtedy

o sercach zamrożonych 

 o

Królowej 
Śniegu

że 

kiedyś

musiała 
przecież
być 

dobra 

potem 
wracam 

do  domu

zawsze mam miejsce siedzące

  na ogół to samo

 i

marzenia 

w tamtej chwili

nie takie zwykłe

bo

chcę

zdążyć

na 
drugi 

autobus

wracam

zawsze wracam

bo trzeba 

 

poskładać 

ubrania

i

wiersze

chwilom

nie dać

się 

zmazać

znowu

obrać 

ziemniaki

założyć

nowy 
worek 

na 
nowe 
śmieci 

 pozmywać 

naczynia

usiąść
chwilę
zamyślić się
zjeść 
obiad

dotknąć

rąk

całowanych

 pogłaskać 
się nimi
po 
twarzy


gdy 
Jego 
nie 
ma

***********